Publié : 2008-12-07
sintesi
lo còs es presentat del meteis biais dins lo dos prumièrs poèmas : cada partida del còs es descricha en un imne a la beutat de la femna aimada. Dins lo tresen, lo còs es mens mostrat : la femna apareis mai lunh, mens precisa coma un raive.
Comença per los uelhs (totjorn prigonds), los pials, e davala tot lo còs coma una camerà acabant per la camba e lo pè (pichon o fin) : los superlatius son pro utilisats, coma “tant” “pus”.
Los adjectiùs “divino”, “ufanos”, “superbis” son comuns al dos prumièrs poèmas e botan en valor lo còs de la femna portada al reng de divinitat.
La doçor se tòrna trobar tanben dins la descriveson del còs dels dos prumièrs : “si bèus bras tant dos”, “ta testo fiero e douço”.
la puretat es presenta dins tots los tres : “sis grands iue pur”, “toun sen tant redouna e tant pur”, “son cors pur”.
Lo poèta se mòstra ardit en parlant de la nuditat de la femna : “lo sen”, “la peitrina”, “lo pitre” se troban dins lo très poèmas mòstrant lo desir. Çaquelà, la nuditat es subretot presenta dins los dos prumièrs poèmas.
La vestidura dins la Venus d’Arles es mai descricha que dins los dos autres : la femna es mai feminina e avanèla amb son “riban cremesin”, “sans ges de courset” e son “coutilhoun” ; la rauba es presenta dins los tres poèmas coma simbòl de la femna : desvèla lo còs, mas l’estuja tanben : lo poèta ensaja de devinar e prèga per que la rauba tombe.
Lo blanc e lo negre o lo brun se troben dins la Venus d’Arles e la Venus d’Avinhon : las mans son totjorn blancas, los pials son negres, la carn es bruna. Lo rotge es tanben important, color de sang.
Dins lo darrièr poèma, quò es mai lo blanc, lo blonditge e la lutz que son al començament del poèma e lo nègre a la fin mercant la dolor de l’amant.
Vesèm subretot la Provença dins la Vénus d’Arles
la natura es mai presenta dins “uno Veniciano” : l’aiga, la lutz, l’ombra, la luna son utilisadas per lo poèta.
Las incantacions mercan l’espèr, lo desir, lo desesper ; lo poèta prèga la femna aimada amb de superlatius : “O divina”
dins lo prumièr e lo tresen, lo poèta es contrariat dins sas amors : la femna l’ avisa bric e s’en va, lo daissant desesperat.
L’emplèg del “ieu” se vei mai dins la venus d’avinhon : lo poèta se mostra passiu : “que me fas mouri”, plen d’espèr : “O laissa me te devori”, se languís : “que m’en brule la fèbre encaro ?”, desesperat : “vole plus t’ama”, e se retira dins los raives : “anem-nous-en dins lis estello” .
Dins “uno Veniciano”, lo poèta descriu mai sas sensations : “me sentiéu”, “entendiéu”, vesiéu” , “me semblava”.